Beni Asla Bırakma

Yatılı okul Hailsham'ın öğrencileri, bahçe duvarının arkasındaki karanlık ormandan çok korkarlar. Hafta sonları veya tatillerde evlerine gitmez., Hailsham'dan önceki yaşamlarını hatırlamazlar. Dış dünyayla bağlantıları yoktur. Öğretmenler değil, gözetmenler tarafından eğitilirler. Spor ve sanata büyük önem veren gözetmenler, Hailsham öğrencilerine sürekli özel olduklarını hatırlatır ve bedenlerine çok iyi bakmaları gerektiğini tekrarlar.
Kazuo Ishiguro, yayımlandığı yıl Time tarafından İngilizce yazılmış en iyi 100 roman listesine alınan Beni Asla Bırakma'da, yıkıma götüreceğini bile bile kendi kaderini kabullenenlere odaklanmış görünüyor. (Arka Kapak)

Yorumlarımız:

Japon asıllı olup İngiltere’de yaşayan yazar Kazuo Ishiguro tarafından yazılmış bir roman “Beni Asla Bırakma”. Türkçeye ilk 2005 de çevrilmiş. Yayınlandığı yıl İngiltere’de Time dergisi tarafından İngilizce yazılmış en iyi 100 roman listesinde gösterilmiş…

Bu romanın konusunu pek anlatmayacağım, çünkü kitabın ancak sonuna doğru çözülebiliyor neden bir kısım gençler neredeyse tamamıyla tecrit edilerek en güzel yıllarını bir yatılı okulda geçirdiklerini. Daha sonraki yaşamlarında da toplumla nispeten bütünleşseler de onların arasında hem varlar hem yoklar. Çünkü bu insanlar başkalarına can vermeye hazırken kendi canlarından olacaklarını biliyorlar, bu kaderi kabullenmiş gibi görünüyorlar. Bu kurala uymayan belki de tek durum âşık gençler; ancak âşık olmak bile önceden biçilmiş bu kaderi değiştirmeye yetmiyor. Kısacası romanın konusu biraz fantastik, biraz futuristik. İnsanın ölümü bilerek nasıl yaşayabileceğine dair  ve hatta bu durumdaki  duygu ve düşüncelerini yansıtan pek bir anlatı yok. Belki de yazar bunu bile bile okuyucuya bırakmış. Ben romanı okurken bu düşünce beni çok rahatsız etti. Doğrusu yazı dili hiç de çetrefilli olmadığı halde sırf konusu yüzünden, böyle kadere ne demeli diye sorguladım ama sonuçta bunaldım, sıkıldım. Şunu bir kez daha anladım ki ben gerçekçi romanları seviyorum. Anlatım fantastik öğelerle dolu olabilir, tarih kurmacalarla süslenebilir ama o kadar. Neden bilim kurgu filmleri sevmediğimi de bir kez daha anladım..Siz seviyorsanız okuyunuz, farklı bir konu ve kurgu ile karşılaşacaksınız…..LEYLA

Yetmişli yılların başında İngiltere’de yatılı okulda okuyan bir grup çocuğun çok da ilginç olmayan hikâyesi olarak başlıyor roman. Okudukça olayın arka yüzünü anlıyorsunuz. Aslında yazar burada bizlerinde ölümlü olduğumuzu bilmemize rağmen ölümü hiç düşünmeden yaşayışımızla bağlantı kuruyor. Deney tüplerinde oluşturulmuş bu gençlerin tek görevi var, belli bir ergenliğe gelince organlarını ihtiyacı olan insanlara bağışlamak. Peki bu gençler insan değil mi? Hailsham gibi özel bir okulda iyi bir eğitim görüp, spor yapan, sanatla uğraşan, üzülen, sevinen, âşık olan, kıskanan, ruhu olan kişiler. Ama çoğu otuzlu yaşlarını göremeden ölecek, sadece başkaları daha uzun yaşasın diye. Belli bir yaşta bu gerçek onlara anlatılsa da öleceklerini düşünmeden yaşamaya devam ediyorlar.

Kitap tamamen kurgu. Ama merak ediyorum acaba bazı bilim insanları da yazar gibi düşünmüş olabilir mi? Bir zamanlar klonlanmış koyun “Dolly” gazetelerde çok sık yazılmıştı, onun bir adım ötesi klonlanmış insanlar mı? Yoksa bu da çoktan yapılmış mı? Böyle bir durumda klonla insanın farkı nedir? İnsanı insan yapan nedir? Ölüm, yaşam, umut, sevgi, aşk, hayatın kıymetini bilmek, varolanı değiştirmeye çalışmak gibi kavramları düşünmemizi istiyor yazar sanırım kitabı bitirdiğimizde. Aslında kitap kolay okunmasına rağmen sonuna doğru içinizi kapatıyor. Filmi seyrettikten sonra bu konuları daha çok düşündüm. NURİZER